Είμαι σκιά κι εσύ νεράιδα.
Πάντα στον εαυτό μου μιλάω ψιθυριστά. Παλιά συνήθεια που κάπου – κάπου με εκνευρίζει. Frustrating το λένε οι άγγλοι. Νομίζω που ταιριάζει περισσότερο σε αυτό που αισθάνομαι και το κρατώ. Αν μάθω πώς το λένε σε κάποια άλλη γλώσσα και με εκφράζει περισσότερο θα χαρώ να προσθέσω άλλη μια λέξι στο ρεπερτόριό μου. Λέξι. Με “ι”. σαν τον Καβάφη. Με γοητεύει αυτή η γραφή. Δε θα την πω ορθογραφία, γιατί ποιός είναι αυτός που θα ορίσει το σωστό και το λάθος; Διάβαζα χτες για ένα ποιητή που πίστευε ως ιστορικά αληθινό αυτό που ο λαός έχει στην ψυχή του. Ακόμη κι αν αυτό είναι ανακριβές, ή και τελείως μυθολογικό. Δοξασία. Κάπως έτσι στέκομαι και απέναντι στο θέμα της γραπτής και της ομιλούμενης γλώσσας. Αλλά ξέφυγα από το θέμα νομίζω. Ξεκίνησα να βρίσω τον εαυτό μου που μιλά στον καθρέφτη ψιθυριστά. Τελικά δεν το έκαμα. Ξώμεινα κάπου στο frustrating θαρρώ. Μήπως αυτό που κάμω τώρα είναι χειρότερο; Ούτε καν μιλάω. Γράφω σιωπηλά και δε μπορώ να πω ότι ακούω αυτή τη φωνή μέσα μου. Ή μάλλον την ακούω, αλλα και πάλι σχεδόν ψιθυριστά. Γαμώ τον ευνουχισμό μου. Δε θυμάμαι πότε φώναξα τελευταία φορά. Να φωνάξω για να εκφραστώ, όχι απλά για να ξεσπάσω νεύρα, θυμό, οργή, επιτέλους το βρήκα. Οργή. Ό,τι παλεύω να διώξω από τον οργανισμό μου. Με αρρωσταίνει. Είναι ο εργοδότης της βίας. Αλλά τελικά δεν έχω καταλάβει αν με τον τρόπο αυτό διώχνω τα σκατά από μέσα μου ή τα θάβω. Αν κάμω το δεύτερο τότε την έβαψα. Και μαζί με μένα όλοι σας. Θα ήθελα να ευχηθώ να μην πάρω μαζί μου στην έκρηξη όσους δε φταίνε και κυρίως όσους μ’ αγαπουν και αγαπώ, αλλά που εύχονται οι άθεοι; Στη φύση; Στο σύμπαν; Στους άλλους ανθρώπους; Στη ζωή; Λέω να κρατήσω αυτό το τελευταίο. Οκ, επίτηδες τα έβαλα σε αυτή τη σειρά, κατά βάθος το είχα αποφασίσει πριν τελειώσω την πρόταση, αλλά είπα να γεμίσω μερικές αράδες, να κάμω και το εφέ μου, να καταλάβεις κι εσύ που ίσως το διαβάσεις κάποτε την πορεία αυτής της σκέψης, όχι ότι έχει και κανένα τρελό ενδιαφέρον, αλλά έτσι για να ισχυριστώ ότι είπα και κάτι για τον εαυτό μου και δεν το άφησα να εννοηθεί, να μυρίσεις τα νύχια σου ως συνήθως. Είναι αλήθεια ότι το θεωρώ μάταιο και πιστεύω πως η αληθινή επκοινωνία δε χρειάζεται λέξεις. Είναι κάτι το υπερούσιο και ίσως καρμικό. Της μόδας μαθαίνω το κάρμα σήμερα και ίσως σκεφτώ κάποια άλλη έννοια στη θέση του. Ναι, ακριβώς επειδή είμαι αντιδραστικό πλάσμα, τι να κάνουμε έχω κι εγώ τις παραξενιές μου και σ’ όποιον αρέσει. Τουλάχιστον ξέρω ότι σε κάποιους αρέσει. Ή το ανέχονται. Όπως και να ‘χει, δεν προσπαθούν να με δασκαλέψουν, ούτε κι εγώ αυτούς, ο καθένας με τα χούγια του, σκέφτηκα να γράψω ελαττώματα, αλλά έτσι θα παραδεχόμουν το λάθος και το σωστό, όπως το έχουν ορίσει αυτοί που δεν είχαν κανένα δικαίωμα να το κάμουν. Δε θα σας κάμω τη χάρη. Είμαι ατελής και ελαττωματικός, αλλά όχι όπως νομίζετε. Και αυτό δε θα το εξηγήσω τώρα. Φτάνει. Θέλω μόνο να φιλήσω τον ανεκπλήρωτο έρωτά μου σε όλα τα πρόσωπα που τον βρήκα. Και αυτό δε μου αφήνει χρόνο να ασχοληθώ με μαλάκες.
the invisible μπρίκι experience 